NC
ยอมรับเลยว่าไม่เคยเจอใครรุกหนักขนาดนี้เพราะในตอนนี้ลู่หานเริ่มเลื้อยลงไปปลดกางเกงของเซฮุนแล้ว
ร่างสูงที่เห็นดังนั้นเลยพยายามบอกลู่หานเอาไว้เพราะนี่มันทางเดินในบ้าน
ถ้าเกิดมีใครเดินผ่านมาตอนนี้คงจะเป็นเรื่องแน่ๆ
แต่ก็ใช่ว่าสิ่งที่เซฮุนบอกจะได้ผลซะที่ไหนในเมื่อตอนนี้มือบางของลู่หานเริ่มลูบวนอยู่ที่ส่วนนั้นของเซฮุนเข้าซะแล้ว
“ลู่หาน....อย่า
ไม่เอา...”
มือหนาเลื่อนลงไปจับแก้มของลู่หานที่อยู่ในระดับเดียวกันกับส่วนล่างของเขาก่อนจะกวาดสายตาที่เริ่มหวาดระแวงมองไปรอบๆบ้านกลัวว่าจะมีใครมาเห็นเข้า
ผิดกับลู่หานที่ไม่คิดที่จะสนใจอะไรทั้งนั้นรู้แค่เพียงว่าตอนนี้หยุดไม่ได้ก็คือหยุดไม่ได้
จะให้เขาเสียหน้ารุกเซฮุนแต่อีกคนกลับไม่ยอมเล่นด้วยอย่างนั้นเหรอ
..... ฉันก็อายเป็นเหมือนกันนะ
“อ๊ะ! ลู่...อื้ออ....ที่รักครับ
อ่า...ใน....ห้องเถอะ อื้อ”
ร่างสูงร้องครางออกมาในลำคอเบาๆเมื่อตอนที่ลู่หานจับเอาส่วนนั้นของอีกคนออกมา
เตรียมที่จะดำเนินกิจกรรมต่อ โดยที่ร่างสูงไม่มีโอกาสได้ร้องห้ามเลยสักนิด
ลู่หานก็เริ่มจัดการมันเข้าซะแล้ว
“อึก...อึก.....”
“ถ้าพ่อนายเห็น ฉันจะไม่ตายเลยเหรอ
อ่า....ซี๊ดด....”
เซฮุนซี๊ดปากเสียงเบาเมื่อส่วนนั้นของเขากำลังเคลื่อนเข้าออกจากโพรงปากของร่างบางที่นั่งคุกเข่าอยู่ด้านล่าง
ร่างสูงก้มลงมองกลุ่มผมสีน้ำตาลของคนรักก่อนจะเชิดหน้าขึ้นมองเพดานหรูภายในบ้านของลู่หาน
... ที่ที่เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะต้องมาทำเรื่องแบบนี้ และตรงนี้
“อื้อออ...อย่ากระแทกเข้ามาได้มั๊ย
..... “
ลู่หานคายส่วนนั้นออกมาก่อนจะเงยหน้ามองเซฮุนอย่างขัดใจเมื่อร่างสูงแอบกระแทกสะโพกหนาเข้าหาโพรงปากของลู่หานอย่างลืมตัว
ลืมไปว่าของของเขามันไม่ควรที่จะกระแทกเข้าไป
เพราะแค่มันอยู่ในปากของอีกคนมันก็ยาวมากพออยู่แล้ว .....
“รู้แล้ว...ทำต่อดิ
เสร็จแล้วจะได้เข้าห้องกัน”
มือหนาบีบปากของลู่หานให้รับส่วนนั้นของเขาเข้าไปอีกครั้ง
ซึ่งเมื่อส่วนนั้นเข้าไปจนสุดแล้วลู่หานก็เริ่มขยับเรียวปากเข้าออกทันที
แต่ครั้งนี้ร่างบางเริ่มเร่งจังหวะเร็วขึ้นๆเรื่อยๆจนในที่สุดร่างสูงก็ปล่อยน้ำรักออกมาฉีดเข้าไปในโพรงปากของลู่หานอย่างเต็มที่
“อื้ออออ!!!”
“อมไว้ก่อน....อย่าคายตรงนี้นะ!”
เซฮุนเอามือปิดปากลู่หานทันทีที่ร่างบางเตรียมอ้าปากที่จะคายน้ำสีขาวขุ่นออกมา
ด้วยความที่เซฮุนกลัวว่าจะเผลอทิ้งร่อยรอยเอาไว้เลยต้องรีบกันเอาไว้ก่อนกลัวว่าถ้าพรุ่งนี้คนในบ้านตื่นมาอาจจะ
เห็นก็เป็นได้
“อื้อ!”
ร่างบางไม่ได้ขัดขืนอะไรเพียงแต่ยอมพยักหน้าเชื่อฟังอย่างว่าง่าย
ก่อนจะช่วยดึงกางเกงขึ้นมาใส่ให้เซฮุน อย่างลวกๆ
รูดซิบให้แต่ยังไม่ได้ติดกระดุมอะไรทั้งนั้นเพราะยังไงซะคืนนี้เขาคงไม่หยุดกันแค่นี้แน่ๆ
“ไปเถอะ...”
มือหนาเลื่อนไปกอบกุมมือบางเอาไว้ก่อนจะจูงกันเดินเข้าห้องนอนของลู่หานไป
....
จนเมื่อกระทั่งประตูห้องนอนปิดลู่หานกูรีบรั้งมือหนาของเซฮุนเอาไว้
ก่อนจะส่ายหน้าบอกเซฮุนว่าไม่ไหวแล้ว .... ของเหลวที่มันอยู่ในปากมันพร้อมที่จะไหลออกมาเต็มที่แล้ว
“เข้าไปคายทิ้งในห้องน้ำไป.....หรือว่าจะกลืน....”
ลู่หานชั่งใจมองหน้าเซฮุนนิ่งๆ จนในที่สุดร่างบางก็เลือกที่จะกลืนมันลงไปในคอจนได้
“อึก....”
“อย่าไปทำแบบนี้กับใครนะ.....”
ร่างสูงขยับเดินเข้ามาใกล้ๆกับลู่หานอีกครั้งก่อนที่ฝ่ามือหนาจะเลื่อนขึ้นไปลูบที่แก้มเนียนช้าๆ
ก้มลงมองคนตัวเล็กด้วยความหวงแหน ไม่อยากให้ใครเห็น....ขอเก็บไว้ดูคนเดียวแบบนี้ได้มั๊ย
“แบบไหนเหรอ...?”
“ไม่ต้องมาทำเป็นใสซื่อ....ที่ผ่านมาเมื่อกี๊นายทำฉันคาดไม่ถึงมากนะรู้มั๊ย
..... มีของดีอยู่กับตัวแบบนี้ฉันนี่โครตโชคดีเลยเหอะ ..... อย่าไปยั่วใครแบบนี้
อย่าไปส่งสายตาให้ใครแบบนี้อีก ..... รู้ไว้นะว่าหวง หวงมาก
...ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้นายเลยด้วยซ้ำ .... เข้าใจมั๊ยครับตัวเล็ก...”
“อื้อออ.....” เสียงครางตอบลากยาวพร้อมกับริมฝีปากบางของร่างสูงที่ทาบทับลงมานับครั้งไม่ถ้วน
ทั้งคู่เริ่มบทรักอีกครั้งด้วยจูบที่ดำเนินขึ้นอย่างต่อเนื่อง
เรื่อยมาจนกระทั่งมาจบลงที่เตียง คราวนี้เซฮุนเป็นฝ่ายเริ่มเกมส์เอง .... ท่วงท่าทุกอย่างเซฮุนเป็นคนกำหนดทุกอย่างส่วนลู่หานก็ไม่ได้ขัดอะไรยอมทำตามที่อีกคนสั่งไปเรื่อยๆจนกระทั่งทั้งสองหมดแรงหลับไปด้วยกันทั้งคู่
เวลาในช่วงค่ำคืนนั้นผ่านไปเรื่อยๆ....ร่างบางที่ทั้งตัวไร้ซึ่งเสื้อผ้าอาภรณ์ใดๆทั้งสิ้นเช่นเดียวกับเซฮุนที่นอนกอดลู่หานจากด้านหลังอยู่ก็ไม่มีเสื้อผ้าติดตัวอยู่เลยสักชิ้น
ทั้งคู่หลับนอนด้วยกันไปหลังจากที่เริ่มหมดแรงกันไปแล้วทั้งคู่.....
จนกระทั่งเวลาเริ่มร่วงเลยมาจนถึงตีสามของคืนนั้นในห้องที่มืดสนิทมีเพียงแสงไฟจากรั้วหน้าบ้านเท่านั้นที่สาดส่องผ่านผ้าม่านสีขาวในห้องของลู่หานเข้ามา
......
“อืมมม.....”
ร่างบางอย่างลู่หานอยู่ๆก็นึกตื่นขึ้นมาซะดื้อๆ....ร่างบางขยับตัวเล็กน้อยให้พอเข้าทีเข้าทาง
อีกทั้งท่อนแขนหนักๆของเซฮุนที่พาดอยู่ที่เอวของเขามันก็หนักด้วย ..... แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือลู่หานรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวแปลกๆ
มันเหมือนกับว่า...เซ็กส์เมื่อคืนนี้มันยังไม่สุด
..... มันยังไม่พอยังไงก็ไม่รู้
“เซฮุน.....เซฮุน.....”
ร่างบางขยับหน้าหันกลับไปมองใบหน้าคมที่นอนซ้อนหลังเขาอยู่
“ที่รัก....ตื่นขึ้นมาอีกได้มั๊ย....ที่รักของลู่”
มือบางเลื่อนลงไปเขย่าที่หลังมือของเซฮุนที่ข้างที่พาดเอวของเขาเอาไว้จนร่างสูงต้องขยับตัวตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงียไม่รู้เหมือนกันว่าภรรยาตัวน้อยของเขาอยากได้อะไร
ถึงได้ปลุกให้ตื่นตอนเกือบจะเช้าแบบนี้
“หืมม ...
ว่าไง...นอนไม่หลับเหรอ..อือ...” เสียงงัวเงียๆของเซฮุนดังขึ้นมาอย่างไม่ค่อยจะชัดซักเท่าไหร่
แต่ถึงยังไงร่างสูงก็ไม่ลืมที่จะกดจมูกลงข้างแก้มของลู่หานลงไปด้วยความเคยชิน
“อื้อ.....คือ...ว่า....ฉันยังอยาก...เอ่อคือ
นายนอนก็ได้.....แต่ฉันขอทำได้มั๊ย....”
อยู่ๆลู่หานก็พูดสิ่งที่น่าอายออกมาจนได้
เมื่อจู่จู่ร่างบางก็เลือกที่จะบอกเซฮุนออกไปตรงๆว่าต้องการ
...แต่เพียงแค่ไม่อยากรบกวนร่างสูงเท่านั้นเอง เลยจะขอทำเองแล้วเซฮุนจะหลับก็ได้
แต่ขอรอบนึงได้มั๊ยไหนๆเราก็ได้อยู่ด้วยกันแล้ว
อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้าแล้ว.....เราก็จะกลับไปเป็นเพื่อนสนิทกันเหมือนเดิมอย่างที่เซฮุนบอกกับพ่อของเขา
เพราะฉะนั้นตอนนี้ขออีกทีได้มั๊ย ..... นะเซฮุนนะ
“ทำไมน่ารักขนาดนี้ล่ะ....อือ....ขึ้นไปนั่งไป”
ร่างสูงยกยิ้มขึ้นมาเอ็นดูในความน่ารักของลู่หาน
มือหนาตวัดผ้าห่มออกก่อนจะประคองสะโพกงอนงามขึ้นมานั่งทับตรงส่วนนั้นของเขาเอาไว้
ส่วนนั้นที่มันตื่นตัวพร้อมอยู่ตลอด ..... ร่างบางไม่รอช้ารีบกดสะโพกลงไปให้ส่วนนั้นสอดใส่เข้าไปในช่องทางรักของเขาทันที
“อ๊ะ!....อื้อออ.....อ่า....รู้สึกดีจัง....”
สะโพกมนไม่รอช้ารีบขยับขึ้นลงอย่างชำนาญ
เสียงร้องครางกระเส่าของลู่หานไม่รู้ว่ามันจะดังไปไกลแค่ไหน
แต่ที่รู้ๆคือเซฮุนชอบ....ชอบมากยิ่งได้เห็นอีกคนน่ารักแบบนี้ก็ยิ่งหลงใหลเข้าไปใหญ่
ร่างสูงหลับตาพริ้มนอนฟังเสียงร้องของคนบนด้านบนอยู่อย่างนั้น
ปล่อยให้ร่างบางวาดลวดลายลีลาให้เขาดูเองทั้งหมด ... ถึงแม้ว่าจะง่วง
แต่ถ้าโดนปลุกให้มาทำอะไรแบบนี้เขาก็ถือว่ามันคุ้มเลยนะที่จะตื่นมาน่ะ
“อ๊า....อ๊ะ....อื้ออ......”
ร่างบางร้องครางอยู่อย่างนั้น
....จนกระทั่งตัวเองปลดปล่อยออกมา ใบหน้าหวานก็ล้มลงซบเข้าที่แผงอกของเซฮุนทันที
ช่องทางด้านหลังก็ยังขยับอยู่อย่างนั้นไม่ยอมหยุดจนเซฮุนนึกสงสารเลยจัดการพลิกร่างให้ลู่หานนอนหงายแล้วตัวเองขึ้นคร่อมขยับต่อให้แทน
“อ่า...ลู่หาน.....”
นิ้วเรียวสะกิดเข้าที่ยอดอกที่แดงช้ำของลู่หานไปมา
แค่เขี่ยเบาๆร่างบางก็ร้องเสียงหลงแล้ว นับประสาอะไรกับส่วนนั้นที่ยิ่งกระแทกลู่หานก็ยิ่งจิกเล็บเข้าที่แขนของเขาจนได้เลือดซะแล้ว
“ฮื้อออออออ!!!..... อย่าหยุดนะ...ต่ออีก..”
ไม่รู้เหมือนกันว่าร่างบางไปกินอะไรมา
แต่เท่าที่รู้ตอนนี้ก็คือ....คืนนี้แผ่นหลังของเซฮุนคงจะไม่ได้แตะที่นอนอีกแล้วแน่ๆ
......
กลับไปอ่านต่อที่บทความนะคะที่รัก ชุ้บๆ
